ฉายา "ปูกรรเชียง" ที่มีผู้ตั้งให้ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เหมือนกับสะท้อนอาการหนี อาการถอย อาการหลบ
หากพลิกหนังสือ พจนานุกรม ฉบับมติชน
กรรเชียง น.เครื่องพายเรือ รูปคล้ายแจว คล้องกับหลักที่กราบเรือแล้วเหนี่ยวไปข้างหลัง, ขาคู่สุดท้ายของปูม้าหรือปูทะเล
ก.ใช้กรรเชียงทำให้เรือแล่นไป
ข.เรียกอาการหงายตัวว่ายน้ำ ทอดแขนไปเหนือศีรษะใช้มือพุ้ยน้ำว่า ตีกรรเชียง ใช้ว่ากระเชียง ก็มี
เพราะว่านิกเนมของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร คือ "ปู"
ไม่ว่าจะเป็นปูม้า ไม่ว่าจะเป็นปูทะเล ย่อมมีสายสัมพันธ์และย่อมมีขาคู่สุดท้ายเป็นองคาพยพสำคัญ
เด่นชัดยิ่งของการตีกรรเชียง เป็นอาการทอดแขนเหนือศีรษะใช้มือพุ้ยน้ำ
กระนั้น ประเด็นที่เสนอเข้ามาก็คือ อาการตีกรรเชียงของรัฐบาล น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เป็นการตีกรรเชียงถอยหรือว่าเป็นการตีกรรเชียงรุก
ตรวจสอบได้จากการทำ มิใช่จาก "คำพูด"
อาจเป็นเพราะการปรากฏเงาร่างขึ้นในสนามเลือกตั้งทั่วไปเมื่อเดือนกรกฎาคม 2554 น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ต้องเผชิญกับคู่ต่อสู้อย่าง นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
จึงนำไปสู่การเปรียบเทียบ
ไม่เพียงแต่เปรียบเทียบกับ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ เท่านั้น หากยังเปรียบเทียบกับนักการเมืองและปรปักษ์ทางการเมืองอื่นๆ ด้วย
เด่นชัดยิ่งว่า จุดเด่นของ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ คือ การพูด
เด่นชัดอีกเหมือนกันว่า จุดเด่นของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร คือ การพูดแต่น้อย พูดแต่พอสมควร
แม้จะถูกท้าทาย แต่ก็ไม่ตอบโต้
ยิ่งเมื่อได้ชัยชนะจากการเลือกตั้งและได้รับฉันทานุมัติจากพรรคร่วมรัฐบาลให้ดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรี ยิ่งนำไปสู่การเปรียบเทียบไม่เพียงแต่กับ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ หากยังโยงยาวไปยัง พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ซึ่งเป็นพี่ชาย
ปรากฏว่าแทบไม่มีอะไรเหมือนกับ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ซึ่งดีแต่พูด
ปรากฏว่า ด้านหนึ่ง ต่างจากพี่ชายตรงที่ไม่ยอมต่อปากต่อคำ ขณะเดียวกัน ด้านหนึ่ง กลับสานต่อนโยบายเดิมของพรรคไทยรักไทยได้อย่างครบถ้วน โดยเฉพาะการทำตามนโยบาย
การลงมือ "ทำ" คือบรรทัดฐานอันยอดเยี่ยม
หากการไม่ยอมต่อปากต่อคำอันปรากฏมาจากพรรคประชาธิปัตย์ อันมาจากปากช่างจำนรรจาของนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ เป็นเหมือนกันการถอย
ก็เป็นความจริง
กระนั้น อาการตีกรรเชียงของนายกรัฐมนตรี "ปู" ก็มิได้ดำเนินไปอย่างหนียะย่ายพ่ายจะแจตรงกันข้าม กลับเป็นการตีกรรเชียงในลักษณะบุกไปข้างหน้า
บุกไปข้างหน้าด้วยการลงมือทำ
บุกไปข้างหน้าด้วยการนำเอา "นโยบาย" ที่เคยประกาศระหว่างการหาเสียงไปลงมือ "ปฏิบัติ" เหมือนกับที่พรรคไทยรักไทยเคยทำหลังการเลือกตั้งเดือนมกราคม 2544
ยิ่งการทุ่มเงิน 2.2 ล้านล้านบาทยิ่งเป็นเรื่องอึกทึกครึกโครม
เพราะเป้าหมายของเงิน 2.2 ล้านล้านบาท คือการจัดวางโครงสร้างพื้นฐานด้วยการเน้นไปที่ระบบคมนาคมการขนส่ง ซึ่งนับแต่สมัยรัชกาลที่ 5 เป็นต้นมาแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลง การลงมือครั้งนี้จึงเป็นบาทก้าวสำคัญยิ่งของประเทศไทยในรอบ 100 กว่าปี
เป็นการลงทุนภาครัฐที่มีส่วนอย่างสำคัญในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจ
1 สร้างเงื่อนไขนำไปสู่การเชื่อมโยงกับเพื่อนบ้าน 1 สร้างความมั่นใจให้กับกระบวนการลงทุน 1 สร้างปัจจัยอันก่อให้เกิดการแข่งขัน
เหมือนกับ "พยัคฆ์เสียบปีก"
หากรัฐบาล น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร แน่วแน่ต่อ "นโยบาย" เดินหน้า "ปฏิบัติ" อย่างมีสมาธิ
จากจุดตรงนี้ไม่เพียงแต่เป็นการก่อโครงสร้างพื้นฐานให้กับประเทศ หากแต่ที่สำคัญเป็นอย่างมากคือการขยับขับเคลื่อนให้เกิดเป็นมิติอันสะท้อนอนาคตของประเทศ
เป็นประเทศไทย "ใหม่" ที่พัฒนาและรุดหน้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น